Dinsdag, 16 oktober 2018

Dinsdag, 16 oktober 2018

We hebben slecht geslapen. Onze kamer grenst rechtstreeks aan het restaurantgedeelte en enkele gasten bleven heel lang zitten en hadden het gezellig. Om kwart over een ging Anne-Marie zeggen dat we niet konden slapen. De gasten waren zich van geen kwaad bewust, maar boden hun verontschuldigingen aan en gingen direct naar hun kamers. Toen was het dus stil. Het duurde nog even voordat wij vervolgens konden slapen en om kwart over zes liep de wekker al weer af. We zijn dus echt niet uitgeslapen. Na het ontbijt hebben we de laatste spulletjes weer in de tassen geladen en worden we met de auto van het hotel naar het treinstation gebracht. We komen daar om kwart over zeven aan. Een half uur voordat de trein zal vertrekken. Maar liever een half uur te vroeg, dan een halve minuut te laat. De trein naar Malang is hetzelfde van opzet als onze vorige trein, maar hij lijkt wel 25 jaar ouder. Veel ruimte om te zitten dus weer. Het toilet in de trein is echter geen gewoon zittoilet, maar een hurktoilet zoals ze vroeger in Frankrijk op de campings hadden. Best onhandig in een wiebelende trein. 
De route tussen Yogjakarta en Malang lijkt minder druk bevolkt dan het westelijke deel van Java. We komen wel af en toe door een dorpje of klein stadje, maar we rijden grotendeels door onbebouwd gebied. Heel veel rijstvelden, maar ook heel veel mais. Daartussen wordt soms iets anders verbouwd. De rit naar Malang duurt acht uur en dat is dus een hele lange zit. We kijken naar het landschap, we lezen wat en doen af en toe onze ogen dicht. Om kwart voor vier komen we aan in Malang. Als we het treinstation uitstappen zien we geen taxi’s. Een man vraagt ons of we een taxi zoeken. Dat zoeken we inderdaad. Hij neemt ons mee naar een aftands minibusje. We dachten dat deze minibusjes als openbaar vervoer voor de lokale bevolking dienden. De man wil het busje echter wel inzetten als taxi. Even de prijs afspreken en dan maar instappen. Het verkeer lijkt hier iets minder druk dan we tot nu toe gewend zijn. Een kwartier later staan we voor ons hotel, het Shalimar Boutique Hotel. Het is een prachtig gerenoveerd koloniaal hotel en is gelegen in een oude Nederlandse wijk met koloniale huizen. De dame aan de balie spreekt heel matig Engels. Dat zou je niet verwachten bij zo’n chique vijfsterrenhotel. We vragen gelijk bij de receptie of we voor morgen een excursie naar de Bromo kunnen boeken. Maar uit het antwoord van de receptioniste maken we op dat het hotel geen excursies aanbied. Onze kamer ziet er prachtig uit. Ruim, groot bed en een prachtige badkamer. De WiFi werkt echter slecht en valt regelmatig weg. Dat komt slecht uit, want we willen de excursie voor morgen naar de Bromo regelen en we willen voor overmorgen een auto met chauffeur boeken om naar Kalibaru te rijden. Na even stoeien met de WiFi vinden we een travel agent vlak bij het hotel. Als we daar aankomen blijkt die echter gesloten. Terug naar het hotel dan maar weer. Ook hier blijkt niet op iedere hoek van de straat een travel agent te zitten. Na veel en langzaam googelen en na enkele telefoontjes hebben we een travel agent kunnen bereiken die ons wel kan helpen met de excursie voor morgen. De communicatie verloopt echter niet telefonisch, maar via de whatsapp. Dat is een beetje lastig want onze WiFi is slecht en we willen niet de standaard tour met de zonsopkomst, maar we willen overdag gaan. We hebben er namelijk geen zin in om midden in de nacht op te staan om de zon achter de wolken op te zien komen. Na enige tijd zijn de afspraken over de tour echter geregeld. Dan maar gelijk bij de zelfde travel agent een auto met chauffeur voor donderdag naar Kalibaru regelen. Dat verloopt gelukkig erg vlot. We zijn opgelucht dat we het nu allemaal hebben geregeld, maar we zijn er wel een beetje chagrijnig van geworden dat het allemaal zo moeizaam ging. Waarschijnlijk speelt de vermoeidheid ons ook parten. We hebben bij de receptie voor half zeven een tafeltje in het restaurant besproken. Het restaurant is echter geheel voor een bepaalde gelegenheid geboekt en wij krijgen een plaatsje op de veranda. We hadden verwacht dat het eten hier erg duur zou zijn, maar dat valt erg mee. Voor een glaasje wijn durven ze echter zonder blikken of blozen 8 euro te vragen. En dan is het glas ook nog eens niet zo gevuld zoals wij dat gewend zijn. 
We hebben een beetje een dubbel gevoel bij dit hotel. Het is een geweldig mooi hotel, we hebben een prachtige kamer, maar het personeel spreekt slecht Engels, ze kunnen geen excursie voor ons regelen, de WiFi is belabberd en de wijn echt heel veel te duur. Het eten is echter redelijk goed. Na de maaltijd gaan we snel terug naar onze mooie kamer. Walter schrijft het verslag en we gaan op tijd slapen. Daar zijn we echt aan toe. Bovendien moeten we ook morgen weer vroeg op.