woensdag, 10 oktober 2018

Woensdag, 10 oktober 2018

Vandaag gaan we dus op excursie, dus we hebben de wekker op half zeven gezet. Na het ontbijt worden we om acht uur door onze chauffeur opgehaald. We krijgen een plekje op de achterbank van een behoorlijk ruime Toyota. Het is een type dat volgens ons in Nederland niet rondrijdt. Het verkeer in de stad is ook in Bandung megadruk. Jakarta heeft volgens onze chauffeur 8 miljoen inwoners. Wikipedia heeft het over bijna 10 miljoen. Bandung heeft volgens onze chauffeur 7,5 miljoen inwoners. Volgens Wikipedia wonen er 2,4 miljoen inwoners in de stad en 7,7 miljoen in de agglomeratie. Beiden zijn dus miljoenensteden en er is veel meer verkeer dan de steden aankan. Het lijkt wel dat there are 9 miljoen scooters in Bandung. Ze rijden overal, voor ons, achter ons, links en rechts van ons. En ze willen maar een ding: inhalen. Iedereen heeft haast en het verkeer staat vaak stil. Verkeersregels zijn er om overtreden te worden en iedereen doet dan ook. Zelf rijden zou hier voor ons levensgevaarlijk zijn geweest. We zijn dus erg blij met onze auto met chauffeur. In de stad is het dus superdruk, in de voorsteden enorm druk en dan in de dorpjes rondom de stad in onze ogen normaal druk. Maar langzaam maar zeker wordt het rustiger en komen we in bergachtig gebied op het platteland. En plotseling zien we dan een bord: Malabar Tea Plantation. We zijn dan al 2 ½ uur onderweg. Voordat we het in de gaten hebben rijden we tussen de theeplanten. Zover we kunnen kijken zien we theeplanten. De plantage is 2.000 hectare groot. 20 miljoen vierkante meter dus. Dan blijkt dat onze chauffeur niet goed weet wat de bedoeling is. Gisteren hebben we via whatsapp van Daniël van Exotic Java Trails een programma gekregen. We zeggen tegen de chauffeur: eerst naar de theefabriek. Daar aangekomen weet hij het nog niet goed en hij belt even naar Daniël. Vervolgens is hij helemaal op de hoogte. We krijgen eerst een rondleiding door de fabriek. Er is momenteel weinig activiteit in de fabriek, maar we krijgen toch een goed beeld van de verwerking van de theeblaadjes. De beste kwaliteit wordt geëxporteerd, de slechtere kwaliteit is voor de Javanen zelf. Dat is natuurlijk best wel triest. We mogen een kopje van die beste kwaliteit proberen en kopen dan natuurlijk een doosje thee. Na de fabriek gaan we naar het graf van Karel Bosscha, een van de Heren van de Thee uit het bekende boek van de schrijfster Hella Haasse. De Nederlander Karel Bosscha heeft de plantage in 1896 opgericht. Hij stierf in 1928. Volgende stop is het huis van de heer Bosscha. Tegenwoordig is het mogelijk om in kleine huisjes op het landgoed te overnachten. Vlakbij het huis is kampung Malabar gelegen. Hier wonen de arbeiders van de plantage in een klein dorpje in eenvoudige huisjes. We lopen er even doorheen en de mensen zijn dit blijkbaar niet gewoon. Ze reageren heel enthousiast en willen graag op de foto. Als het rolletje vol is rijden we naar een klein stadje waar we stoppen voor de lunch. Twee borden nasi goreng, een portie groenten erbij en twee drankjes kosten samen met de fooi € 3. Ongelofelijk. Daarna rijden we naar onze laatste stop, een koffiefabriek. In een klein dorpje worden we een mooi pand binnengeleid. We moeten helemaal naar de achterzijde van het pand en komen dan in een ruimte waar een soort katten in ruime kooien zitten. We kijken onze chauffeur verbaasd aan: We gingen toch naar een koffiefabriek, toch niet naar een dierentuin. De chauffeur verteld dat het civetkatten zijn. En dan volgt er een verhaal dat we vanwege het slechte Engels van de chauffeur niet kunnen volgen. De eigenaar van de zaak spreekt al helemaal geen Engels, maar als ik vraag of hij WiFi heeft dan begrijpt hij wat ik bedoel. We gaan het googlen. Civetkat en koffie. En dan komen we er uit. Volgens Wikipedia: Civetkoffie of Kopi loewak is één van de duurste koffiesoorten ter wereld. De hoge prijs wordt niet veroorzaakt doordat de gebruikte koffiebessen zelf zo zeldzaam zijn, maar door het zeer speciale productieproces. Kopi is het Indonesische woord voor "koffie" en loewak[1] is de lokale naam voor een civetkatachtige die de rauwe rode koffiebessen eet. De koffiebes wordt verbouwd op plantages. Hier wordt deze gegeten door de loewak, een civetkatachtige. Het vruchtvlees wordt verteerd, maar de pit blijft intact en passeert het maag-darmkanaal. De pitten worden hierna teruggevonden in de ontlasting van de loewak. Ze worden gewassen en gedroogd en vervolgens van hun schil ontdaan. Hierna worden ze licht geroosterd. De aminozuren die tijdens het fermentatieproces zijn vrijgekomen werken tijdens het roosteren in op de pitten en zorgen voor de bijzondere smaak. Aangezien de ontlaste bessen moeilijk te vinden zijn, is de prijs zeer hoog en heeft de koffie een exclusief karakter.
Wat een shit koffie dus, maar volgens onze chauffeur is het heel erg gezond en goed tegen maagklachten. We kunnen in het winkeltje koffie kopen. Gewone koffie, maar ook de exclusieve kopi loewak. Deze exclusieve koffie kost ongeveer € 10 per 100 gram, maar Anne-Marie wil het wel een keer proberen. Inpakken en afrekenen dus. Later lezen we dat de koffie in Nederland minimaal € 300 per kg kost. We zijn benieuwd dus. 
Na de koffiehandel gaan we weer terug naar Bandung. We rijden over smalle landweggetjes langzaam richting Bandung. Het landschap is prachtig en we maken enkele fotostops. Langzaam maar zeker wordt het weer steeds drukker. Om vijf uur zijn we terug bij het hotel. Het was een hele leuke, maar door de lange autorit ook erg vermoeiende dag. We frissen ons even op en gaan dan naar Braga street, de leuke uitgaansstraat waar we gisteren wat hebben gedronken. Nu gaan we er een hapje eten. We bestellen beide Mie Goreng met saté. Als de ober het komt brengen blijkt dat we allebei twee maaltijden hebben besteld. Het eten is echter superlekker. Anne-Marie heeft er een grote fles bier (660 ml) bij besteld, Walter houdt het bij een colaatje. Als we de veel te grote hoeveelheid eten en de drankjes af moeten rekenen staan we weer verbaasd. Inclusief fooi, nog geen € 10. En dat midden in de stad op een populaire plek. 
Na het eten lopen we terug naar het hotel. Terwijl Walter het verslag schrijf valt Anne-Marie al in slaap. Morgen hebben we een rustiger programma.